Geschreven mei 2016
Dit is de 8de blog van een serie.
Eliene: Het was een enorm spannend weekend zo net na de punctie van onze tweede ivf/icsi ronde, hopende dat we niet gebeld werden door het ziekenhuis in Brussel want dat betekende goed nieuws. En we werden de afgelopen vijf dagen niet gebeld! En dat betekent dat er tenminste één eitje bevrucht is.
De dag van de terugplaatsing is een rare dag. Mijn man is gewoon gaan werken (hij kan amper vrij nemen dus pakt de uren die hij kan pakken mee) en ik heb gezorgd dat ik om 10 uur kant&klaar ben inclusief lunchpakketjes. Tussen 10 en 12 uur zullen ze bellen en dan moeten we hup meteen naar België. Normaal weet je van tevoren hoe laat je ergens een afspraak hebt maar nu alleen dat dit vandaag is, verder is alles nog onzeker. Überhaupt kan hij nog worden gecanceld als er iets mis is gegaan waar wij nog niets vanaf weten. Zoveel onzekerheden, zoveel spanning pfff. Maar daar gaat dan toch echt mijn mobiel en praat er een lieve verpleegster met Belgisch accent. Het gaat door! Om half 4 zijn we aan de beurt.
Gespannen rijden mijn man en ik naar België. Tussendoor nog even een stop want het is een lange rit. In het ziekenhuis melden we ons en nemen plaats in de wachtkamer tussen een heleboel andere stellen. En dan wil je eigenlijk van alles aan ze vragen hè. Hoe is het bij jullie gegaan? Hoeveelste poging is dit? Hoe zijn jullie er emotioneel onder? Hoe… Nou ja, zoveel! Maar je doet het niet en zit stil naast en tegenover elkaar. In hetzelfde heftige traject, maar toch onwetend hoe de ander naast je op de stoel het beleefd.
Een verpleegkundige roept een aantal namen om en als makke schapen lopen we er achteraan. Het lijkt alsof ze ons een rondleiding geeft met een klein selectief groepje. Toch is het best een grote groep voor zo’n intiem iets, ik denk dat we met een stel of 6 zitten te wachten. Alhoewel, één vrouw is hier alleen. Dan ga je toch denken, heeft ze dit al zo vaak gedaan dat het voor haar niet bijzonder meer is? Of is haar partner soms overleden? Ik zeg ‘partner’ omdat er ook een lesbisch stel tussen zit. Mooi dat ze op deze manier toch hun kinderwens kunnen vervullen. Af en aan lopen er stellen die gespannen naar binnen lopen, en naar buiten lopen met een gezicht alsof er niets is gebeurd terwijl wij allemaal weten wat voor enorm spannends er achter die deur gebeurt. Of, althans, in de buikjes van de vrouwen die langslopen. Want eigenlijk stelt een terugplaatsing vergeleken met de punctie niet heel veel voor. Het is vooral een bijzonder idee.
We worden opgeroepen en lopen achter de verpleegkundige aan naar een kleedhokje. Ik mag weer het operatiejasje aan, met muts, armbandje en dit keer charmante blauwe plastic voetjes. Het ideale klimaat om in deze spannend omstandigheden zweetvoeten te creëren. Mijn man mag een lange jas met muts en dezelfde plastic schoentjes aan, weliswaar over zijn eigen schoenen. Hij mag dit keer de kleren aanhouden en toekijken. Zeg nou zelf, hij oogt als mijn eigen Mc Dreamy toch?
We komen weer in de bekende operatiekamer waar ik vorige week de punctie onderging. Gelukkig is dit een stuk pijnlozer. Er worden druk handen geschut waarna ook de fertiliteitsarts verschijnt. Ik ga liggen waarbij ik probeer te negeren hoe oncharmant ik me erbij voel liggen, en wacht op wat er komen gaat. De assistente probeert met een echoapparaat op mijn buik het slangetje te vinden die de arts in mijn baarmoeder heeft geschoven. Ze kan hem niet vinden, of beter gezegd, ze durft niet door het stomazakje wat er ligt. Want juist daar moet ze zijn. Inmiddels zitten de randen van mijn zakje al aardig onder de vaseline en excuseert ze zich. De arts neemt het van haar over en duwt wat onder mijn zakje waarna we een licht puntje op het beeldscherm zien verschijnen. Dan spuiten ze er iets in en zien we een licht korreltje dwarrelen. Dat is de embryo. Een hele mooie blastocyste zegt ze (ja, je leert veel nieuwe woorden in dit soort behandelingen!).
Tegenvaller is wel dat er maar één eicel geschikt bleek, de andere twee (en eigenlijk ook al die anderen die werden opgezogen maar toen al werden afgekeurd) zijn prematuur. Hoewel het blaasje waar ze inzaten (follikel) groot genoeg was, waren de eitjes gek genoeg niet ver genoeg ontwikkeld. Eigenlijk hetzelfde probleem als de vorige poging, alleen was er toen helemaal niets. Toch benieuwd wat de arts hierover zegt. Enorm geluk dus dat precies die ene wel is bevrucht, maar een pech dat we geen reserve hebben voor in de vriezer. Deze had je kunnen gebruiken indien het toch mis zou gaan.
Op de terugweg voel ik me bijzonder. Ik kijk naar buiten, naar al die mensen die hun dagelijkse ding doen en denk: weten jullie niet dat er iets heel bijzonder in mij zit! Maar net als met verdriet, gaat ook met geluk het leven gewoon door. Al blijf ik me bijzonder voelen. Zo bijzonder dat ik de eerste keer plassen spannend vind, als ik de mini er maar niet uit plas haha!
De eerste dagen heb ik enorme buikpijn. Ik dacht dat een terugplaatsing pijnloos was maar jeetje wat een kramp. Na een dag of twee trekt dit weg en wordt alles rustig. Het enige wat me aan de behandeling herinnert zijn de dagelijkse drie bolletjes die ik in moet nemen en die “de innesteling” bevorderen. Ook dien ik nu “net te doen alsof” ik zwanger ben. Zo moet ik me aan de niet-etenlijst houden voor zwangeren, en heb ik geen kattenbakdienst jeej! Ik vind het enorm spannend en ben de hele tijd bezig met wat ik voel. En mijn voordeel is dat door al het ziek zijn ik mijn lichaam door en door ken en meteen veranderingen opmerk. Toch?
Ik krijg allerlei tips van mensen. Je baarmoeder is een kamertje dat je moet verwarmen, blijkt. Dat bevorderd de innesteling. Voetjes warm ook. Dit niet eten, dat wel. Enorm lastig al die adviezen, wat doe je wel en niet? Ik ben nuchter en doe maar gewoon wat goed bij mij voelt. Uiteindelijk zal mijn lichaam beslissen of het mag groeien of niet.
Na een aantal dagen word ik wakker en voel een enorme misselijkheidsvlaag aankomen. Ik blijf stil in bed liggen en probeer te bedenken waar dit toch vandaan kan komen. Heb ik een verstopping? Nee mijn stoma heeft goed gelopen. Iets verkeerds gegeten dan? Mmm ik ben al helemaal leeg, mijn stomazak is een ballon. En dan daalt het ineens in, zou dit de welbekende ochtendmisselijkheid zijn? Wat ben ik blij! Ik ben misselijk, joepie! Dat geeft ineens een heel andere dimensie aan misselijk zijn haha. Een dag later voel ik me enorm zwanger en heb allerlei kwaaltjes die mijn moeder herkent. Vocht vasthouden, ineens bepaald eten vinden stinken en een voorkeur voor dingen die ik normaal nooit eet. Vaak plassen, noem maar op. Ik ben blij, dolblij, maar dat stemmetje in mijn achterhoofd noemt ook de percentages op hoe vaak het mis gaat. Toch geniet ik er enorm van, positief blijven denken is erg belangrijk. Het is nog te vroeg om een test te doen maar ik weet het zeker, mijn lichaam schreeuwt: ik ben zwanger!
Ik voel me een heel weekend enorm zwanger en gelukkig. Het is mijn lichaam wat al zoveel heeft meegemaakt gelukt. Ik kan zwanger worden! En dat alleen al is een enorme geruststelling. Eileiders die verstopt zitten, verklevingen van hier tot ginder in mijn buik, dan ben je toch ongerust of het wel mogelijk is.
Na het weekend krijg ik enorme buikkrampen en ook de ochtendmisselijkheid blijft weg. En ik weet: dit gaat mis. Mijn omgeving probeert me op te beuren en ziet nog kansen, maar ik voel dat het niet goed is. Hoe leg je dat toch aan anderen uit? Ik voel me alleen, kan het er met niemand over hebben. Ik ga constant naar het toilet, bang om iets te zien wat ik niet wil zien. Want zodra ik ongesteld word is het foute boel. Ik ben nog nooit zoveel op een dag naar het toilet geweest.
Het is begonnen, en dit kan geen innestelingsbloeding meer zijn (dat kan ook nog vertelde het ziekenhuis en de vele fora waar je toch stiekem op gaat lezen me). Enorm verdrietig zijn we, de embryo heeft zich ingenesteld en een fijn plekje gevonden in mijn baarmoeder en ik ben een weekend “zwanger” geweest is te zien aan mijn bloedwaarden van een aantal dagen later, maar het mocht niet. Misschien was het niet levensvatbaar, misschien, misschien… We zullen het nooit te weten komen.
Na een paar dagen huilen, depri zijn en zeker weten dat we willen stoppen want dit kunnen we niet verder aan en het kost wel heel erg veel geld, na een hele vervelende Koningsdag waarbij we binnen zijn gebleven van verdriet, en ik van het ziek zijn want het lijken wel weeën die af en aankomen, komen we tot bedaren. Ik koop een Nijntje knuffel en zet er een kaarsje naast. Ik mis jou mijn kleine mini.
Ik heb een brief voor het geschreven en veel gepraat en gehuild met mijn man. En uiteindelijk beseffen we dat we al zover zijn gekomen. We hadden maar één eitje, maar toch is hij bevrucht tot een goed embryo (vaak vallen er nog heel veel af) en nog wel ingenesteld ook (en ook daarbij verliezen er veel de strijd). Vele vrouwen die al jaren bezig zijn met ivf/icsi zouden willen dat ze zo ver kwamen als wij. We besluiten verder te gaan, we geven de strijd nog niet op. We gaan niet op vakantie en leven zo zuinig mogelijk, want het kost duizenden euro’s voor maar één behandeling. Geld dat we eigenlijk niet hebben. Ze zeggen dat kinderen duur zijn, voor ons is het in de maak zijn al duur haha. Maar opgeven kunnen we nog niet, niet nu we weten dat ik zwanger kan worden, nu we hebben geproefd van het geluk.
Een aantal dagen later dien ik als afsluiting nog even bloed te prikken om te controleren of mijn waardes weer normaal zijn. En dan ben ik overstuur, de hcg, het zwangerschapshormoon is gestegen! Maar dat kan helemaal niet! Wat betekent dit nu? Totaal door de war bel ik met het ziekenhuis. Er wordt gezegd dat ik nog steeds zwanger ben, maar dat het naar alle waarschijnlijkheid niet goed groeit. Of de embryo heeft zich buiten de baarmoeder genesteld, en dan hebben we een probleem. Er zijn uitzonderingen, het kan een late innesteling zijn of mijn waarden gaan pas later omhoog, maar ik moet rekening houden met een teleurstelling. Teleurstelling? Ik zeg tegen de lieve mevrouw dat we die allang hebben gehad...
De dagen daarna zweven we tussen hoop en vrees. Je wilt geen hoop meer krijgen, toch heel stiekem groeit dit langzaam weer, wetende dat er nog iets in je buik zit. En het dubbele is: ik krijg steeds meer zwangerschapskwaaltjes. Ik voel me op en top zwanger. Hoe kan mijn lichaam, die ik zo goed dacht te kennen, me zo verschrikkelijk voor de gek houden? Ik dacht echt dat het voorbij was! Je gaat weer dromen, dromen over een kindje dat in je buik groeit. Een aantal keren doen we een zwangerschapstest en die is positief. Maar je mag niet blij zijn…
Dan komt na een aantal onzekere dagen het verdrietige belletje dat de waarden niet goed zijn gestegen. Donderdag een echo en bloedonderzoek om te kijken of het in de baarmoeder of erbuiten zit. Hopelijk komt voor die tijd uit zichzelf de miskraam op gang en anders moeten ze ingrijpen, afhankelijk van waar de embryo zich bevindt in de vorm van medicatie, een curettage of een operatie.
Wachten en zelfs op een miskraam, hoe dubbel is dat? Met Moederdag zat er een beginnend mensje in me wat niet goed kan groeien en aan het doodgaan is. Zo voelt het althans voor mij. Ik wil zo graag moeder worden, voelde me dit ook heel even. Maar het mag (nog?) niet. Ik weet dat ik nu nog maar in de zesde week van de zwangerschap zit en dat dit het natuurlijke selectiesysteem van het vrouwelijke lichaam is. Dat het nog geen mensje is, het hartje is nog niet eens ontwikkeld. Er was iets met de embryo waardoor het niet levensvatbaar zou zijn. Ik weet het, maar toch doet het pijn. Ik ben opstandig, verdrietig, boos. Alles tegelijk.
Ik krijg van manlief een kadootje voor Moederdag, met de boodschap dat hij hoopt dat ik ooit moeder mag worden. Dat er ooit een klein schepseltje “mama” tegen me zal zeggen. Eigenlijk zou ik deze dag, Moederdag, dan ook willen bombarderen tot een dag voor vrouwen die graag moeder zouden willen worden maar het (nog) niet zijn, of niet meer, of nooit zullen worden. Moeders worden (hoop ik) al vaker geknuffeld door hun kind, krijgen iets liefs te horen of een zelfgemaakt kadootje. Dus juist de vrouwen die een gemis dragen zouden deze dag wat liefs horen te krijgen, toch?
Mijn lichaam vind het duidelijk niet leuk en is totaal uit balans. Ik ben inmiddels zo ver dat ik ook graag wil dat de mini eruit gaat. Dan kan ik het een plekje geven, het achter me laten. Dat kan ik nu niet want het zit nog in me. En daar ben ik me elke minuut van de dag van bewust. Aan de ene kant wil ik het eruit hebben, aan de andere kant vind ik het doodeng wat ik dan in het toilet ga zien. Waarschijnlijk niet veel meer dan een klein hoopje ondefinieerbare cellen, maar het is het idee. En laten we hopen dat het uit zichzelf komt en niet op een plek in mijn lichaam zit waar het met geweld onder narcose uitgehaald moet worden. Laten we het hopen…
Uiteindelijk krijgen we die donderdag te horen dat mijn lichaam de mini zelf heeft opgelost. Het zit niet buiten mijn baarmoeder, en ook niet meer erin. De bloedwaarden zijn nog wel verhoogd waardoor ik me belabberd voel en nog een aantal kwaaltjes heb die bij zwangerschap horen, maar gelukkig kan ik nu aan mijn herstel gaan werken. Ik kan weer verder! En ben stiekem eigenlijk best trots op mijn lichaam, het heeft het toch maar weer gedaan!
En dan, ga je nog door of is dit verdriet de max van wat we aankunnen? Aan de ene kant wil je dit niet nog een keer meemaken, maar ik heb nu ervaren hoe het voelt om zwanger te zijn, en dat voelde fantastisch. Ik hoop het ooit mee te mogen maken en 9 maanden te kunnen voldragen. Zodra mijn lichaam voldoende hersteld is (en ons spaarpotje gevuld...) gaan we weer eens richting België, kijken wat de arts voor ons in petto heeft.
Ik wil iedereen heel erg bedanken voor het lezen van mijn blogs, voor alle steun en lieve reacties die ik kreeg, voor het meeleven en de herkenning die het oproept bij mensen.
Wordt vervolg? Helaas hebben we uiteindelijk, na nog een poging gewaagd te hebben zonder dat er iets kon worden teruggeplaatst, besloten dat we het boek kinderen sluiten. Het is goed zo, we hebben er alles uitgehaald maar helaas kan mijn gehavende lichaam het niet aan. We gaan op zoek naar een andere invuling van ons leven en weten dat je zonder kinderen ook heel gelukkig kunt worden. Nu kijken of dat ons ook lukt :).
