Eliene: Al 15 jaar lang zoek ik naar iemand met gelijkenissen. Die ook zijn of haar toekomst in één klap in elkaar zag storten. Die nog steeds bezig is met de complicaties van dat ene medische ‘foutje’ en die daar nog steeds de lasten van moet dragen. Naar iemand met dezelfde ervaringen, die ik 15 jaar geleden had en die ik nu nog steeds heb door de gevolgen daarvan.  

En die lasten zijn rete zwaar, er is me zoveel afgepakt. Eigenlijk alles wat ik wenste en droomde, inclusief de dagelijkse normale basisdingen. Denk aan eten, energie, mijn baan, kinderen en een pijnloos leven. Maar ik ben er nog, ik mag nog van het leven genieten en dat kan ik gelukkig ook nog steeds. Ik vier het leven!

“Life isn’t about waiting for the storm to pass, it's about learning to dance in the rain”

Lange tijd, eigenlijk al die jaren, haalde ik het van mezelf naar beneden. Zoveel mensen hebben zware operaties ondergaan. Zoveel mensen hebben naadlekkage gehad. Zoveel mensen buikvliesontsteking. Zelfs de intensive care is toch heel normaal? En een medische fout, och dat komt ook zoveel voor. Ik bagatelliseerde mijn gezondheid en eerdere ervaringen. Zelfbescherming ook, wie weet, dan is alles makkelijker weg te stoppen.

Toch bleef ik op zoek, want ik herkende me deels in anderen, maar wat ik echt had meegemaakt, de dingen die daar in mijn hersenen zijn geparkeerd en worden losgelaten totdat ik het aankan, die dingen kan ik bij niet veel mensen vinden. Over die ervaringen praat ik ook niet veel met anderen. Want ik merk dat wat er is gebeurd, te heftig is voor velen. Zelf heb ik het ook weggestopt, want dat kan toch ook niet allemaal waar zijn? Het zal wel veel minder erg zijn geweest als dat ik me herinner. Toch? Toch?

En dan kom je iemand tegen, begin je met elkaar te praten en je blijft praten. De herkenning en erkenning is eindeloos. Vanaf dag 1 voel je je enorm sterk verbonden met elkaar, alsof je elkaar al jaren kent. Alsof je elkaar al van ver voor je geboorte kent zelfs, vaag maar waar. Zoveel overeenkomsten, in het verleden maar ook nu.

Je deelt steeds meer ervaringen en de overeenkomsten stapelen zich op. Het is zelfs in exact hetzelfde jaar gebeurd, bijna in dezelfde maanden. Zij had toen exact de leeftijd die ik nu heb, 15 jaar verschil, 15 jaar geleden. Je deelt ervaringen waarvan je niet wist dat ze nog ergens in je brein verborgen zaten. Er komt steeds meer boven, je kunt het delen met elkaar. Je begrijpt elkaar omdat je hetzelfde hebt meegemaakt. Dit is nog beter dan een psycholoog. Heftiger, intenser. Confronterend en mooi.

En of dat allemaal nog niet genoeg is kom je cijfers van een betrouwbare medische bron tegen. We lezen de cijfers, en weer en weer. We blijven ze doorlezen en kunnen het niet geloven. Het zijn de cijfers van patiënten die een onderkende buikvliesontsteking van 7 dagen of langer hebben doorgemaakt. Want dit dient te worden gemeld. Er staat een klein rijtje vanaf 2000 bijgehouden, maar die zijn er allemaal niet meer! Nog maar TWEE van hen zijn in leven. Nog maar TWEE van de mensen die dit hebben meegemaakt, wat WIJ hebben meegemaakt. Wij lagen dagenlang te vechten voor ons leven totdat er werd ingegrepen.

We herkennen ons in de medische informatie, we herkennen ons in de cijfers… WIJ twee zijn die overlevenden, wij TWEE! Dit gaat over ons! Daar staan wij! Dat ZIJN wij!

De tranen komen en blijven stromen. Het besef dat je dit als enige twee hebt overleeft is bizar, apart, mooi, bijzonder, hilarisch, dramatisch en emotioneel. Alles in één! Heel dubbel, moet je nu blij zijn of verdrietig? Er is verdriet dat je beseft zo dichtbij de dood te zijn geweest. Wat je zelf ook wel weet, want je bent er even geweest en hebt ervaren hoe mooi het daar is.

Vooral de dankbaarheid overheerst, dat ik het heb mogen redden. Al heb ik er enorm veel voor in moeten leveren, de prijs om te mogen blijven leven en verder te gaan met mijn nog te maken toekomst was en is hoog, heel hoog: 85% hersteld staat er, 15% levenskwaliteit heb ik ingeleverd en krijg ik ook niet meer terug. En mijn verdere toekomst blijft onzeker, er is door de bacteriën veel kapot gemaakt.

Wat ben ik trots op mijn lichaam, wat is het eigenlijk sterk geweest, en nog. Terwijl ik vaak boos en teleurgesteld was in dat lichaam van mij. Ik ga daar nu toch wel anders naar kijken. Sorry lief sterk lichaam. Iets liever mag ik wel tegen je zijn, want je hebt me mijn leven gegeven. Je hebt me de kans gegeven ouder te worden dan 25 jaar, de kans gegeven om de liefde van mijn leven tegen te komen en mijn ouders ouder te zien worden. Je hebt me de kans gegeven nieuwe doelen te stellen, en te genieten van de kleine dingen in het leven.

En dat je precies diegene al tegen bent gekomen, die ene andere persoon die dit heeft overleefd. Die ene andere vechter van de afgelopen 22 jaar. Dat je elkaar al hebt gevonden tussen al die mensen. En dat er zoveel overeenkomsten zijn, zoveel hetzelfde, bijna een kopie. Dat is geen toeval meer, het moest zo zijn. Hoe noem je dat ook alweer? Zielsverwanten, voor het leven en daarna.

Ik stuurde haar mijn blog en dit was haar antwoord:

`Als je jong bent, ligt de wereld voor je open.
Je toekomst bepaal je zelf, je bent vrij in je keuzes.
Tot die dag dat, 15 jaar geleden nu.. je toekomst afgepakt wordt.
De dood is ineens heel dichtbij....
Zo dichtbij dat het onvermijdelijk is...
Je bent stervende....
Zomaar, van het ene op het andere moment, omdat er bewezen een medische fout wordt gemaakt.
Dag toekomst, dag plannen, dag leuk leven, dag zelf keuzes maken.
Dat je er nog bent is een wonder. Zeker gezien de medische cijfers die we onder ogen kwamen.

Dáár moet je van genieten....zeggen ze.
Je had geluk…zeggen ze.
Ze…hebben geen flauw idee.
Je moet wel een extreme optimist zijn, om in dit leven wat wij lijden je levenslust vast te blijven houden.
Jaaa zeggen ze....geloof best dat je het soms zwaar hebt, als je al 15 jaar moet leven met de gevolgen en complicaties van die fout.
Hé hallo...jullie daar.....draai dat maar om!!!
Het is soms leuk, die momenten, tussen dat zware leven dat overbleef ná die fout. Dat is iedere dag weer een gevecht.

En toen kwam jij....
Statistisch gezien onmogelijk. In 22 jaar hebben, vastgesteld, slechts 2 mensen dit overleefd.
Juist...jij en ik....
Bij de eerste berichten al kippenvel… En nu...zelfs zonder woorden… Begrip, erkenning, herkenning.
Voor het eerst in 15 jaar durf ik te delen...want er is begrip.
Kunnen we lachen en huilen…want er is herkenning.

Ik ben niet echt gelovig maar ik dank God op m'n knieën dat ik jou tegen mocht komen.
Zielsverwanten?? Dat dekt de lading niet denk ik. Absoluut meant to be.
Voor het leven en daarna… Samen zijn we 1`

Ik heb zelf hiermee weer ervaren hoe onmisbaar lotgenotencontact is. Dat het je energie kan geven, herkenning, begrip en troost. Dat het oplucht en rust kan geven in je hoofd. Voldoening en dingen ervan leren. En dat het je ook een hele bijzondere vriendschap op kan leveren :) Heb je hier ook behoefte aan? Neem dan vooral eens een kijkje op onze besloten Facebookpagina, want ik gun dit iedereen die hier behoefte aan heeft.