Michelle: Ik dacht ooit te weten wat moe zijn was… maar de jaren, Crohn en het moederschap hebben me wel anders geleerd.
Een leven lang moe
Vermoeid zijn, het groeit -geloof ik- met mijn leven mee. Vroeger dacht ik na een lange dag op de middelbare school dat ik vermoeid was. Haha, wist ik toen veel wat nog ging komen… In het eerste jaar van de mbo-opleiding Verpleegkunde kreeg ik te horen dat ik de ziekte van Crohn heb. Het zat overal: slokdarm, maag, dunne darm, dikke darm en endeldarm. Meteen werd ik aan de medicatie gezet, zo ongeveer 13 pillen per dag. Je weet wel, van die heerlijke ovale dikke pillen.
Medicatie, stage en studiestress
School ging gewoon verder en hoewel de medicatie op dat moment goed tegen de ontstekingen werkte, werd ik er wel vermoeid van. School, stage en medicatie samen was best zwaar en zorgde ervoor dat ik een half jaar langer over school deed. Vier jaar later hielpen deze pillen niet meer, ze werden vervangen door twee keer per jaar een spoedopname in het ziekenhuis met prednison en infuus-therapieën. Ook toen dacht ik weer: Poeh, uitgeputter dan dit kon toch bijna niet, dacht ik toen…
Stoma, pouch en moederschap
Acht jaar vooruit gespoeld, een stoma-ervaring rijker, geen dikke darm/endeldarm meer en een goed werkende pouch verder, werd ik zwanger. Mama zijn is een droom die is uitgekomen. Het is zo ontzettend heerlijk om voor zo’n klein mensje te zorgen. Alleen tja, daar komt-ie weer, die verdomde vermoeidheid. Dat opvoeden kost bakken met energie. Gelukkig krijg ik er heel veel liefde voor terug, maar poeh, wat ben ik soms kapot. Als betaalde huismoeder (oftewel volledig afgekeurd en dus altijd thuis) ben ik altijd met mijn meisje samen. Alleen als ze haar middagdutje doet, mag ik even rusten.
Geen tijd om bij te komen
Waar ik voorheen wat meer op de bank hing of wat langer in bed bleef liggen wanneer ik erg vermoeid was, sta ik nu enthousiast voor de tv de apenstopdans te dansen, trampoline te springen tot ik niet meer kan, koekjes te bakken waar zij het na vijf minuten wel weer gezien heeft of ze staat gewoon om 06.30 uur naast je oor te zingen, want ze is klaarwakker en vindt slapen maar zonde van haar tijd. Tel daarbij op dat mijn lichaam het regelmatig even nodig heeft om ergens ziek van te zijn; longontsteking, spontane klaplong, pneumokokken, alvleesklierontsteking, noem het maar op. Maar wonderbaarlijk genoeg blijft er toch weer wat energie over om voor ons kleine meisje te zorgen.
Waar haal ik het vandaan?
Hoe ik het doe en waar ik de energie toch nog vandaan haal, ik heb geen idee. Het cliché is denk ik toch gewoon waar: voor je kinderen doe je alles. De vermoeidheid groeit in mijn levensfases met mij mee. Misschien kijk ik over een paar jaar ook wel op deze jaren terug en denk ik: Meid… wat dacht je toen eigenlijk, dat dát moe was?
