Eliene: Eten is gezelligheid. Eten is samenzijn. Maar wat als jij alleen nog maar kunt toekijken?
Zelfs geen kruimeltje…
Gisteren kwam mijn bonuszoon met zijn vriendin op visite. Een verlate vaderdag, maar eigenlijk voerde iets anders leuks de boventoon: ze hebben hun eerste huis gekocht! En dat mag gevierd worden, een bijzondere mijlpaal in hun leven.
Het lekkers op tafel – maar niet voor mij
Ik vroeg Patrick om wat lekkers te halen. Een paar verschillende gebakjes, dan kunnen ze kiezen. Toen hij thuiskwam met die heerlijk geurende papieren zak met lekkers, vroeg ik wat hij had gekocht. Hij keek me ietwat verbaasd aan, maar somde het lekkers wel op. Een heerlijke keuze!
En dat vond het jonge stel ook, zo te zien. Ik zelf nam een waterijsje en thee. Een grappige en tegenstrijdige combi misschien, maar daardoor voelt het wel als meedoen. Want niets van het lekkers is voor mij.
De harde realiteit: eten is geen optie meer
Ik zou best willen, maar het gaat niet, het mag niet, het kan niet, het.. slik. Ik wil er niet te veel over nadenken, het liefst stop ik diep weg dat ik waarschijnlijk mijn hele leven niets meer kan eten, alleen (helder) drinken.
Een kruimeltje is al genoeg voor een ileus waar je U tegen zegt. Dan kan ik over een paar uur naar de spoed. En aangezien ze me niet meer in mijn buik kunnen opereren doordat alles daarbinnen te veel verkleefd is, is het oppassen geblazen.
Maar hoe ga ik dat doen?
Want eten is een heel sociaal gebeuren. Verjaardagen en andere feestdagen draaien allemaal om eten. Mijn schoonfamilie ging afgelopen weekend uit eten om iets te vieren. Nu ben ik hier op dit moment te ziek voor, maar zou ik anders meegaan naar een restaurant en daar als niet-eter tussen zitten? Kan ik dat? Ik kan zelfs geen soepje nemen. Oef lastig..
De eerste overwinning
De eerste eethindernis, van de velen die nog gaan komen vrees ik, is genomen. De chipjes daarna op tafel heb ik ook kunnen weerstaan. Al wilde ik af en toe een handje chips pakken, uit automatisme. Die hersenen zijn het duidelijk ook nog niet gewend. Dat zal tijd nodig hebben, veel tijd.
Maar vandaag maakt me trots! Ik heb meegedaan, op mijn eigen manier.
