Manon: Ik zie de paniek in de ogen van mijn ouders, maar voel mij zo ziek dat ik daar niet mee bezig kan zijn.
De arts stond erop
Samen met mijn vader ben ik naar beneden gestrompeld, de ambulance komt ieder ogenblik. Ik vond een ambulance wat overdreven, maar de arts stond erop toen ik net de spoedlijn belde. De rit in de ambulance is een hel, ze krijgen mijn infuus niet geprikt en de 20 minuten durende rit lijkt meer op uren. In het ziekenhuis staan er meerdere artsen en verpleegkundigen op mij te wachten. Langzaam daalt het besef in dat dit weleens serieus kan zijn.
Mijn endometriose is mijn dromenkiller
Een week eerder ben ik geopereerd aan mijn endometriose, de voorgaande jaren stonden in het teken van pijn en veel ziek zijn. Ik noem mijn endometriose ook wel eens mijn dromenkiller. Een ziek lijf maar een scherp hoofd is geen goede combinatie. Die operatie zou daar verandering in brengen, ik keek uit hoe het zou zijn om pijnvrij door het leven te fietsen, ik ben pas 25 jaar. Toen ik wakker werd uit de narcose was het eerste wat ik zei “Gelukkig geen stoma”. Ik was net een paar weken vrijgezel en dacht dat een stoma het einde zou betekenen voor mijn sociale leven.
“We gaan een stoma aanleggen”
Terug naar de spoedeisende hulp. Alles gaat in een stroomversnelling en al snel lig ik in de CT-scanner waar ik mezelf in allerlei rare bochten moet wringen voor mijn gevoel. Artsen staan naast het bed met de uitslag. Foute boel: een darmperforatie en meerdere abcessen in mijn buikholte. Ik kijk naar links en zie mijn ouders verslagen zitten. Zelf wil ik alleen maar dat het overgeven stopt. We krijgen wat uitleg en tussen neus en lippen door krijg ik te horen dat er een stoma aangelegd wordt. Veel tijd om hiermee bezig te zijn heb ik niet en het lijkt ook niet goed binnen te komen. Ze hebben een maaghevel aangebracht en het enige wat ik proef is de bosui die ik in de avond heb gegeten.
Ik knap nog niet op
In de verte hoor ik iemand mijn naam roepen “Manon, wakker worden”. Ik wil op haar reageren, maar het lukt niet. Ik voel overal slangen om mij heen, toeters en bellen van de uitslaapkamer en de pijn is niet te houden. De dagen daarna zijn een waas, verdoofd van de morfine en esketamine. In de nachten krijg ik bezoek aan mijn bed van mensen die er niet zijn. Ik knap nog steeds niet op en voel mij eerder zieker worden dan beter.
Pure paniek: operatie nummer 3 komt eraan
Na een week wordt er een nieuwe CT-scan gemaakt en blijken er meerdere abcessen en een ileus in mijn buik te zitten. De arts komt vertellen dat ik mij klaar moet maken voor de 3e operatie in twee weken tijd. Paniek, pure paniek ontstaat bij mij. Niet nog langer die maaghevel, niet weer zoveel pijn na de OK. Het vertrouwen in mijn lichaam en mezelf is compleet weg. Voordat ik naar de OK gebracht word, moet er een TPV-lijn geprikt worden, zodat ze mij voeding kunnen geven. Ondertussen heb ik al meer dan een week niet gegeten en drinken mag ook niet. Wel mag ik drie raketjes op een dag, een lichtpuntje.
