Joyce: Heel leuk, dat “jong” zijn, maar ik word langzaam gek van deze uitdrukking. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet oud en ik ben me daar zelf absoluut bewust van. Maar… Het feit dat ik in dagen op deze aardbol misschien ‘nog maar’ bijna 30 jaar leef, neemt niet weg dat er in deze ruim 29 jaar al enorm veel gebeurd is.

Ik loop inmiddels 2 jaar bij een pijntherapeut die mij laatst erop wees dat ondanks dat ik geboren ben in 1993, mijn lichaam al ongeveer 85 jaar oud moet zijn gezien wat het allemaal heeft meegemaakt en mankeert. Dit heeft mijn ogen geopend en mij naar een wereld doen laten kijken waarin alles wát ik doe ook meteen een groter positief effect heeft op mijn gesteldheid en beleving.

Laat ik het even uitleggen: ik heb al sinds 2009 de ziekte van Crohn. Mijn polsen groeien al scheef sinds de geboorte en later, nu zo’n 2,5 jaar geleden, bleek ik fibromyalgie te hebben. Mijn huid is door alle medicatie en de Crohn zelf erg dun geworden, waardoor mijn huid snel stuk gaat en slecht geneest. Als laatste heb ik sinds 2020 een eindstandig ileostoma met alle bijbehorende ongemakken.

Ik ben geen negatief persoon en kijk graag naar wat ik wél kan in plaats van wat ik niet kan. Echter aan de zin: “Maar je bent nog zo jong” kan ik mij enorm ergeren. Dit is de buitenkant en aan mijn uiterlijk is niks te zien! Van binnen ben ik, zoals mijn vader dat zo mooi verwoordde aan zijn nieuwe buitenlandse vriendin (nu vrouw), “She is broken”. Ofwel kapot. Nogmaals daar is niets mis mee, maar wel een vaststaand feit!

Ik kan goed leven met al mijn aandoeningen, maar houd alsjeblieft op met te zeggen hoe jong ik ben. Mijn motto is dan ook: “Heb elke dag minstens 1 geniet momentje, hoe klein deze ook is.”