Uberzak bij de MRI

Eliene: Vorige week maakte ik het weer eens mee. Een onderzoek in het ziekenhuis waarbij er geen rekening werd gehouden met het feit dat ik een toch wel significant stuk darm mis en een stomazakje draag. Het spijsverteringsstelsel is onderbroken en werkt net even anders dan bij een gezond darmstelsel. Juist in zo’n medische omgeving verwacht je dat ze een protocol hebben voor mensen die een onderzoek ondergaan maar waarmee net even anders om moet worden gegaan.

Ik ging voor een MRI-enteroclyse van de dunne darm. Even kijken hoe het gaat met breuken, vernauwingen en verklevingen in mijn buik. Een hele tijd uitgesteld want ik wilde het eigenlijk niet weten (want dan is het er ook niet hè), maar werd op het matje geroepen door de stomaverpleegkundige dat ik er toch echt even naar moest laten kijken. Met dingen als “Ik ga binnenkort verhuizen dus heb daar geen tijd voor” en “Ik ben deze buikpijn wel gewend” kwam ik dit keer niet ver.

Ik was netjes vier uur nuchter (afgezien van een blokje chocolade, maar hé, dat smelt in de mond dus zie ik door de vingers), kreeg een infuus in mijn elleboog en mocht 1,5 liter contrast naar binnen gaan werken. Wat me geen moeite kost want in tegenstelling tot de zooi die ik jaren moest drinken voor een coloscopie, is dit heerlijk en zo op.

Maar binnen een half uur begon de ellende. Ik was even vergeten dat vocht meteen doorloopt als ik nuchter ben. Het spuit zo mijn zakje weer in, alsof ik een buikgriep heb maar dan zonder de bijbehorende buikkramp. Ik bleef naar het toilet gaan! Was ik net op de terugweg naar de wachtkamer, voelde ik mijn zakje alweer opbollen onder mijn kleding.

Ik bedacht me ineens dat ik mijn uberzak mee had moeten nemen. ‘s Nachts draag ik high outputzakken tot de knie (!). Absoluut non-sexy maar ik heb hierdoor geen nachtelijke escapades naar de wasmachine en douche meer. Behalve die ene keer dat ik vergeten was het dopje op het tuutje te doen, maar dat terzijde.

Ik was wel een beetje in paniek, want hoe moest ik straks een half uur stilliggen met een spuitend stoma en te klein stomazakje? En kon het onderzoek wel doorgaan nu ik al zoveel contrast was verloren?

Ik moest aan een uberzak zien te komen. Maar hoe kwam ik hier binnen 10 minuten aan, want dan was ik al aan de beurt? De stomapoli lag helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis dus dat zou te lang duren. Ik sprak het eerste slachtoffer in witte jas aan dat voorbij kwam. Toevallig een techneut welke rode oortjes kreeg van het woord stoma, maar hij zorgde wel voor de juiste persoon.

Deze lieve man had hier alleen geen ervaring mee. Hij vroeg of ik mijn stoma al geleegd had (Nou meneer, dat doet hij zelf, ha!) en of ik het niet even op kon houden (ehm…). Uiteindelijk kreeg ik hem zo ver dat hij de stomapoli belde.

Terwijl ik me aan het omkleden was om te zorgen dat er nergens meer een stukje metaal zat, en de radiologe in overleg was of ik niet al onder de MRI kon en ik onderwijl mijn zakje zelf zou vervangen (zie je het al voor je, stilliggend in een smalle koker?) hoorde ik mijn held vanachter het gordijntje vragen waar ze Mevrouw Roelse (Sietsma Roelse tegenwoordig, maar ik ben het daar nog vergeten te veranderen :) kon vinden. Ik ben nog nooit zo blij geweest met de uberzak!

In een poep en een scheet zat de grote zak erop en lag ik onder de zoemende MRI terwijl ik steeds weer werd bevolen mijn adem in te houden. Het is 1 lange ademtraining die scanner.

Ik hoor het vaker; een zetpil krijgen terwijl het van onder is dichtgenaaid, enorm laxeren terwijl je na korte tijd al leeg bent zonder dikke darm, en ga zo nog maar even door. Het zou het voor de professionals en de stomadragers een stuk gemakkelijker maken als hier rekening mee wordt gehouden zodat je niet voor verrassingen komt te staan!